VBZ: Een masker opzetten omdat het makkelijker is

Stel je eens voor dat je op een mooie zomerse dag aan de rand van een stil meer zit. Het water is rustig en er zijn nog geen bewegingen of golfjes te zien. Het meer lijkt bijna op een spiegel. Wat zou er gebeuren als je een steen in het meer gooit? Het water spat op, er ontstaan golfjes en het meer is niet langer een gladde spiegel. Het meer toont misschien zelfs door de bewegingen wat er op de bodem is verscholen. Eigenlijk is het soms ook zo met mijn eigen leven na het verlies van mijn broer. Mensen zien aan de buitenkant misschien de gladde spiegel en zien niet wat er onder de oppervlakte allemaal gaande is. Wat er zich in mijn hoofd en hart afspeelt. Ik ben er namelijk achtergekomen dat een masker opzetten veel makkelijker is. Vaak gebeurt dat onbewust, maar soms ook heel bewust.

Eigenlijk heb ik als je mij als vreemde zou observeren best een heel leuk leven. Ik ben getrouwd met mijn jeugdliefde, heb drie kinderen en ik heb onlangs een toffe promotie gemaakt. Daarnaast heb ik een hechte familie en fijne vrienden en vriendinnen. Niks te klagen zou je denken. En hoewel ik zeker niet ontken dat ik inderdaad een heel leuk leven heb, is dat wel puur alleen de oppervlakte. Eigelijk dat gladde meertje op een mooie zomerse dag.

Als je een steen in datzelfde meertje zou gooien en de diepte in zou gaan, zou je ontdekken dat ik eigenlijk best door een lastige tijd ga omdat ik anderhalf jaar geleden voor de tweede keer een broer ben verloren. Inderdaad voor de tweede keer. Mijn oudste broer verloor ik toen ik elf jaar oud was na een vliegtuigongeluk en twintig jaar later sloeg in 2021 het noodlot opnieuw toe in ons gezin. Weer kwam er een broer om het leven. Hij werd slechts 42 jaar en overleed aan de lichamelijke gevolgen van een ongeval dat zo’n zes jaar eerder had plaatsgevonden.

Het borrelt
Het eerste jaar na het tweede overlijden is voorbij gevlogen. Ik heb geprobeerd mijn leven weer zo snel mogelijk op te pakken en dat ging best aardig met een fulltime baan en een drie jonge kinderen die veel van mijn aandacht opeisen. Het is niet dat het verdriet er niet was, maar ik had onbewust een manier gevonden om het heel ver weg te stoppen. Inmiddels begint het besef steeds meer te komen dat mijn broer nooit meer terugkomt en voel ik het gemis verder groeien. Onder dat gladde wateroppervlak is het aan het borrelen en ik kan mij bijna niet voorstellen dat dat geborrel aan de oppervlakte niet zichtbaar is. Toch kan ik wel stellen dat ik er goed in ben geworden om een masker op te zetten en lange tijd vroeg ik mij af waarom ik dat nou doe. Ik denk dat het meerdere redenen heeft. Enerzijds vind ik het fijn om mijn verdriet zelf te verwerken en anderzijds wil ik er anderen niet mee lastig vallen of voel ik niet de ruimte om erover te praten.

‘’Mensen weten niet altijd hoe ze daar mee om moeten gaan.’’

Het kan bijvoorbeeld soms stil vallen als je zegt waar het op staat. Als iemand terloops vraagt hoeveel broers en zussen je hebt en je zegt dat je er twee verloren bent. Of als iets je aan je broer doet denken en je een korte herinnering zomaar op tafel gooit. Mensen weten niet altijd hoe ze daar mee om moeten gaan. Ik geloof niet dat het onwil is, maar vaak een soort ongemak of angst om iets verkeerds te zeggen. Inmiddels heb ik een soort ‘gevoel’ bij wie ik wel of niet wat kan zeggen over mijn broer(s) en dat heeft gemaakt dat ik bij sommige vrienden/bekenden het onderwerp niet meer te sprake breng. Ik zet een masker op omdat het gemakkelijker is om het onderwerp niet te benoemen, dan het ongemak dat er op volgt. Of omdat ik het gemakkelijker vind om te lachen, dan om te huilen.

Vaker een steen in het water
Toch denk ik dat het goed is om soms die steen in het water te gooien en wat meer te tonen dan alleen de oppervlakte. Om de diepte in te gaan en het masker even af te zetten. Want hoe fijn kan het zijn om met anderen te praten over jouw dierbare en om mooie herinneringen te delen? Of om een vriendschap naar een dieper niveau te brengen door samen persoonlijk te worden en te tonen dat het leven niet altijd alleen maar fijn is, maar soms ook heel rauw. Een beetje de Instagram vs. real life vergelijking eigenlijk.

Misschien kan ik de komende periode eens beginnen om een kiezelsteentje in het meer te gooien en hoeft het niet gelijk een hele baksteen te zijn. Want eigenlijk vind ik het denk ik best fijn om mijn masker soms af te zetten en om de namen van mijn broers te blijven noemen. Want ook dat deel van mijn leven mag er zijn.

—

Ik ben benieuwd of jullie je in mijn verhaal herkennen. Laten jullie een reactie achter op  onze Facebookpagina?

Hanna is lotgenoot en journalist. Ze schrijft elke maand een blog voor Verbonden Broers en Zussen. Ze portretteert ook anderen die een broer of zus zijn verloren. Wil je je verhaal vertellen? Mail dan kort wie je bent naar [email protected] t.a.v. Hanna