Suzanne

Je blijft ouder van een overleden kind, ook op momenten die voor anderen heel normaal zijn. Zwanger zijn of nadenken over een volgend kindje kan naast mooi ook verdrietig zijn. Suzanne verloor haar dochter Jinthe Eline Mae op haar geboortedag. Nog geen half jaar later was Suzanne in verwachting van Ava Mae. Deze zwangerschap was minder onbevangen dan haar eerste.

Suzanne kwam er pas na twaalf weken achter dat ze zwanger was. Doordat ze bloed verloor was ‘zwangerschap’ wel de allerlaatste diagnose die ze verwachtte toen ze de dokter belde voor een afspraak. ‘Het was compleet onverwacht, maar mijn partner Bart en ik waren supergelukkig en zaten op een roze wolk.’ vertelt Suzanne. ‘Het kindje leek het ook nog eens goed te doen. Alleen hield het bloeden niet op. Na een tijdje verwees de verloskundige me door naar de gynaecoloog. Daar aangekomen, werd ik direct opgenomen in het ziekenhuis. Mijn placenta lag zeer ongunstig (placenta praevia) en de bloedingen waren dermate ernstig dat ze een directe bedreiging voor mijn gezondheid opleverden. Ik bleef verplicht op bed en mocht niet eens zelfstandig naar het toilet. Desondanks bleven Bart en ik vrolijk en optimistisch, want Jinthe ontwikkelde zich goed en tegelijkertijd werd ik ook nog eens goed in de gaten gehouden.’

‘Na een aantal weken namen de bloedingen af en mocht ik thuis voorzichtig bewegen. Zonder dat ik het doorhad braken op die eerste dag mijn vliezen. Toen ik last kreeg van stevige buikpijn gingen we terug naar het ziekenhuis. Daar zagen ze direct hoe laat het was: ‘je hebt weeën en gaat bevallen’. Omdat ik pas 23 weken zwanger was werd geprobeerd om met behulp van medicatie de bevalling uit te stellen. In ieder geval tot 24 weken, de periode waarin een kindje bij wet levensvatbaar is. Voordat een kindje deze leeftijdsgrens heeft bereikt mag er bij een vroeggeboorte – ook wanneer het kindje leeft – niet worden ingegrepen. Zonder medische ondersteuning is een prematuur kind kansloos. Door de open verbinding werd ik ook ontvankelijk voor infecties en al vrij snel stegen mijn infectiewaarden.’ 

‘Toen er een 8-koppig team met bedroefde gezichten aan mijn bed stond, wist ik het. Het ziekenhuis kiest altijd voor het leven van de moeder. Jinthe moest komen. De bevalling duurde vier dagen en vlak voor de drempel van levensvatbaarheid kwam Jinthe ter wereld. Ze blies haar laatste adem uit op mijn borst. Het was zo dubbel en intens. We waren de dolgelukkige én immens verdrietige ouders van Jinthe geworden. We waren trots, huilden en bewonderden. Ze was zo mooi.’

‘Toen er een 8-koppig team met bedroefde gezichten aan mijn bed stond, wist ik het.’

‘Bart en ik hebben veel ondersteuning ontvangen vanuit het medisch team en veel baat gehad bij het mooie afscheid dat door een in kinderen gespecialiseerde uitvaartverzorger is georganiseerd. Ondanks het verdriet waren we ook kersverse ouders geworden die Jinthe aan de hele wereld wilden laten zien. We hebben haar een aantal dagen thuis gehad en veel ‘verdrietige’ kraamvisite mogen ontvangen. In een iets later stadium heb ik hulp ontvangen van maatschappelijk werk en een medisch psycholoog. Via speciale Facebookgroepen wisselde ik tips uit met ouders in vergelijkbare situaties. Voor mij werkte het allerbeste om ‘brieven aan mijn dochter’ te schrijven. Daarin kon ik mijn ‘moedergevoel’ handen en voeten geven. Bart en ik hebben samen rouwtherapie gevolgd, maar dat sloeg niet aan. We praten goed en makkelijk over Jinthe en wat er gebeurd is. Al snel trok men de conclusie dat we ‘er goed en makkelijk mee omgaan’. Maar het was en is natuurlijk niet makkelijk. Wij beseffen wel dat we geluk hebben met een begripvolle en liefdevolle omgeving die Jinthe als onze eerste dochter erkent. Niet iedereen heeft dat geluk.’

‘Door complicaties van de bevalling gingen er een aantal maanden en operaties voorbij totdat een gynaecoloog mij mededeelde dat mijn lichaam – medisch gezien – weer een zwangerschap zou kunnen dragen. We waren hier nog niet mee bezig. Het voelde op dat moment als ‘onmogelijk’ dat er een kindje zou kunnen komen waar we net zoveel liefde voor zouden voelen als voor Jinthe. Ondertussen weten we dat deze gedachte verre van juist was. Bart en ik hadden besloten om op de dag dat ik uitgerekend was ergens anders te zijn dan op de plek waar we hadden moeten zijn. We vlogen naar Thailand en daar hebben we op een idyllisch en verlaten strand op een sprookjeseiland ons verdriet er letterlijk uitgehuild en uitgewaaid. 9 Maanden later verwelkomden we iets nieuws. Want eenmaal thuis bleek ik opnieuw zwanger. Niet gepland, maar zeker welkom. De zwangerschap was anders. Het verliep vloeiend, maar we waren minder onbevangen. Dat optimistische gevoel hadden we niet, het enig waar we mee bezig waren was de vitaliteit van de baby. Aanstaande moeders die zich druk maakten over hun bevallingsplan of zwangerschapsyoga vond ik maar naïef. Gelukkig ontdekten we de roze wolk weer toen we Ava Mae op de wereld verwelkomden. Onze liefde voor Ava is onbeschrijfelijk en onze angst bleek ongegrond. Het is ook niet zo dat de ene dochter de ander vervangt. Jinthe maakt onderdeel uit van ons gezin. Voor Ava is Jinthe haar kleine grote zus die bij de regenboog woont. Laatst vroeg ze wanneer we naar haar toe gaan, want ze wilde haar een cadeautje geven. Dan smelt je toch? ‘

Weer nadenken over nog een kindje en een volgende zwangerschap kan ingewikkeld zijn. In gesprek gaan met lotgenoten kan hierin helpen. Word lid van Ouders Overleden Kind, voor contact met lotgenoten, tips, workshops, gespreksgroepen en meer. 

Tips van lotgenoten

• Probeer elkaar niet te forceren in het rouwproces 
• Blijf met elkaar communiceren over ieders eigen rouwproces en verlangens
• Schuldige of angstige gevoelens zijn normaal, bespreek dit met je dierbaren
• Probeer je niet schuldig te voelen over je gelukkige momenten
• Betrek je omgeving 
• Praat met lotgenoten

Ter informatie: De persoon op de foto is niet de persoon uit het interview. Het beeld dient ter visuele ondersteuning aan de situatie.