Marcel

Je blijft ouder van een overleden kind, ook op momenten die voorheen heel gezellig waren. Je omgeving kan nooit helemaal begrijpen waar jij doorheen gaat. Sociale situaties kunnen dan ingewikkeld worden. Toen Marcel zijn zoon Duncan verloor, raakte hij de verbinding met zijn vriendengroep kwijt.

Toen Duncan 11 jaar was vonden ze een wratje op zijn duim. Na verschillende bezoeken aan de dokter bleef dit terug komen. ‘Dus we deden wat onderzoekjes, maar niemand wist wat het was.’ vertelt Marcel. ‘Tot de afdeling kinderoncologie belde van het Sophia Kinderziekenhuis. Hij had kanker, maar welke vorm wisten ze niet. Het stukje weefsel reisde de hele wereld over en in Amerika kwamen ze erachter dat het CIC kanker was. Een zeer zeldzame vorm en Duncan was de enige Nederlander ooit die het kreeg. Ze gaven hem een overlevingskans van vijftig procent. De zware kuren sloegen aan. Hij had hierna alleen onderhoudskuren nodig en aan het einde van het traject nog bestraling. Maar hij kon al licht meedoen met voetbaltraining, ging weer naar school en deed aan sommige gymlessen mee. Tot 4 oktober. Duncan had last van z’n rug. Dat had hij vaker, maar nu was het iets vervelender. Dus z’n moeder bracht hem naar het ziekenhuis voor een foto. Ze zagen vlekken op z’n longen. Twee dagen later bevestigden ze het. Eén long was compleet bezaaid, de ander konden ze misschien redden. Maar in november kreeg hij ontzettend hoofdpijn. Dus ze deden een CT-scan. Bleek het ook in z’n hoofd te zitten. Hij was niet meer te redden en we moesten denken in weken volgens de dokter. Acht dagen na het slechte nieuws van de dokter hebben we nog een heleboel herinneringen samen kunnen beleven. Tot hij in het ziekenhuis belandde en we in de gaten kregen dat dit echt het einde was. Duncan wilde naar huis en 3 dagen later overleed hij.’

‘Toen begon het zwarte gat. Ik kon niks meer. Maar ik heb een eigen zaak, dus ik moest wel, anders gaat de zaak failliet. Maar de man met de hamer kwam langs. De pijn werd zo erg dat ik elk uur wel dacht dat ik niet meer verder wilde. Gelukkig vond ik de vaderpraatgroep. Het is zo bijzonder je verhaal te delen met een groep mensen die je begrijpt. Mensen die geen uitleg nodig hebben, want ze herkennen je pijn.

Eén van de vaders vertelde dat hij dezelfde gedachten had als ik. Hij stond zelfs op de kade om te springen. Tot hij dacht aan z’n lachende zoon. ‘‘Ik kan wel, maar wil niet. Mijn zoon wilde wel, maar kon niet’’, zei hij. Dus voor hem moest hij verder. Dat verhaal veranderde mijn insteek en sindsdien maak ik kleine stapjes vooruit.

‘Ik wilde heel graag weten wat ik fout deed’

‘Ik had een lotgenoten groep echt nodig. Want ik vond die steun niet bij m’n vrienden. Dat vond ik verschrikkelijk want we waren ontzettend hecht. Toch voelde ik ons uit elkaar groeien. Eén van m’n beste vrienden belde bijvoorbeeld altijd op het verkeerde moment. Hoe hij het deed weet ik niet, maar het was altijd fout. Natuurlijk deed hij het niet expres, maar niks voelde goed. Een andere vriend ging trouwen en hij wilde geen poespas. Dus hij deed dat voor de gemeente op een maandagochtend. Een vriend van ons was zijn getuige. Maar die zei dat niet tegen me terwijl we de zaterdag daarvoor de hele dag samen waren. Dat deed zoveel pijn. Want we vertelden elkaar alles. Ik voelde me echt buitengesloten.’

‘Ik liep tegen meer van dit soort zaken aan, dus ik legde het voor bij de lotgenotengroep. Want ik wilde zo graag weten wat ik fout deed. Tot één van de vaders zei dat hij jaloers op me was. In eerste instantie dacht ik dat hij gek was. Begrijpt hij het niet? Tot hij me erop wees dat ik tenminste vrienden had om dit te bespreken. Hij raakte al z’n vrienden kwijt na de dood van z’n dochter en niemand in z’n omgeving wil erover praten. Zonder dat gesprek was ik m’n vrienden waarschijnlijk kwijt geraakt. Het weekend daarna was één van ons jarig. Ik moest met ze praten maar hoe? Aan het einde van de avond deed ik het toch en vertelde ze alles. Wat ik voelde, waarom, waar ik tegenaan liep, wat ik fijn of vervelend vond. En ik kreeg zoveel liefde terug. En zij hadden deze handvatten ook nodig. Want hoe gaan ze met mij om? Door dat gesprek kreeg ik m’n vrienden terug en daar ben ik ontzettend dankbaar voor.’

Omgaan met het verlies van een kind is voor iedereen anders. Elkaar hierin begrijpen kan erg verwarrend en ingewikkeld zijn. In gesprek gaan met met lotgenoten kan hierin helpen. Word lid van Ouders Overleden Kind, voor contact met lotgenoten, tips, workshops, gespreksgroepen en meer. 

Tips van lotgenoten

• Maak elkaars gevoelens bespreekbaar 
• Probeer elkaar niet te forceren in het rouwproces 
• Neem vrienden en familie mee in jouw proces
• Geef aan wanneer gespreksonderwerpen te moeilijk voor je zijn
• Toon begrip in het rouwproces van vrienden en familie
• Betrek je omgeving 
• Praat met lotgenoten

Ter informatie: De persoon op de foto is niet de persoon uit het interview. Het beeld dient ter visuele ondersteuning aan de situatie.