Boekrecensie: Rauw

In de nacht van 11 op 12 mei 2020 staan er twee agenten voor de deur bij Marjolein Hartman die haar vertellen dat haar zoon Max vermist is, dat hij een van de vijf surfers is die op Scheveningen in de problemen is gekomen. Ze voegen eraan toe dat er weinig hoop is dat Max levend wordt terug gevonden. Haar wereld stort in.

In Rauw beschrijft Marjolein wat dat betekent, als ‘je wereld instort’. Het is een uitdrukking die vaak gebruikt wordt, zij beschrijft wat het betekent. Het betekent dat je het soms wil uitschreeuwen van verdriet, dat je dat soms ook doet. Dat je boos bent om de wereld om je heen omdat die gewoon doordraait. Dat je de mensen om je heen niet meer begrijpt, omdat ze jou niet meer begrijpen.

Dat echte hulp komt van mensen die geen oordeel hebben en die hun eigen ding opzij zetten om plaats te maken voor jouw verdriet.

Marjolein Hartman beschrijft hoe diep verdriet eruit ziet. Voor mij, als lotgenoot die ook een kind van ongeveer dezelfde leeftijd heeft verloren, waren er ongelooflijk veel stukken die ik herkende. Het verdriet, de eenzaamheid, het niet meer zien waarom je leeft, het zijn zaken waar volgens mij velen die een kind verloren, mee geconfronteerd worden.

Maar Marjolein maakt ook duidelijk hoe persoonlijk rouw is. Dat eigenlijk alle aannames die mensen doen over hoe het is om je kind te verliezen nergens op slaan omdat dat voor iedereen anders is. En dat echte hulp komt van mensen die geen oordeel hebben en die hun eigen ding opzij zetten om plaats te maken voor jouw verdriet.

Dat veel mensen niet weten hoe ze met een ouder van een overleden kind moeten omgaan is ook een terugkerend thema. Daarover praat Marjolein online met lotgenoten. Vooral kerstkaarten met Fijne kerstdagen en een Gelukkig nieuwjaar, waar verder niks is bij geschreven maken Marjolein razend. Op de facebookpagina van OOK vindt ze gelukkig lotgenoten die ook dat soort ondoordachte kaarten hebben ontvangen.

In haar verdriet vertelt Marjolein veel over Max, lieve, aardige, vrolijke sociale Max. Max die zo goed voor de mensen om hem heen zorgde. Die zo lief was voor zijn zusje en voor zijn moeder. Het verlies wordt in deze stukjes misschien nog tastbaarder. Het was niet zomaar iemand die is doodgegaan, het was Max.

In de mediaoptredens van Marjolein naar aanleiding van dit boek, wordt vooral ingezoomd op de boosheid van Marjolein, die natuurlijk een belangrijke rol speelt in het boek. Dat kent de buitenwereld niet. Maar dat komt volgens mij omdat wij, ouders van een overleden kind, ons in gezelschap altijd netjes aanpassen, maar dat er veel meer van ons zijn die het ook zo hebben gevoeld. Hoewel het echt voor iedereen anders is, de rouw om je kind, is het heel waardevol dat de moeder van Max dàt aan de buitenwereld heeft laten zien door dit boek te schrijven.

Eveline Brunklaus

Marjolein Hartman – Rauw
Uitgegeven in eigen beheer, 2022